Ik zat gistermiddag in de auto met de radio aan en viel prompt in de hele ophef rondom dé dag waarop je te horen krijgt of je geslaagd ben. Of je de vlag mag gaan uithangen. Ik viel stil, en luister mee met intense gevoelens.

Niet intens omdat het zo bijzonder is. Of omdat ik me zo mee weg liet voeren door mijn empathische inlevingsvermogen.

Intens omdat het me zo ontzettend irriteerde, en ik me daar eerder nooit bewust van ben geweest of stil bij heb gestaan. Op dat moment in de auto, werd het me haarfijn duidelijk waar het echt niet klopt voor mij.

Want wat me opviel, was hoe hysterisch er gedaan werd over dat belletje en of je geslaagd ben.

Ik was laaiend, en vol afschuw aan het luisteren.
Hele families die erbij aanwezig zijn voor het belletje wat komt. Radiostations die er de hele dag aandacht aan geven en met leerlingen/docenten/ouders in gesprek gaan hierover. Is het wel..niet…?

What the fuck!!!

Hoe achterlijk hebben we het bedacht en ingericht dat alles wat je doet in die jaren op school, moet leiden tot dat ene belletje of je goed genoeg bent. Hoe erg willen we de boodschap afgeven in dat alles draait om presteren en je resultaten. Dat jij en je jaren van leven alleen geslaagd zijn als je je papiertje haalt.

Waar in al die jaren gaat het echt nog om wat jij al waard bent en waar je voor jezelf mag onderzoeken en ontdekken wat jouw talenten en ongelooflijke unieke eigenschappen zijn die juist verder ontwikkeld mogen worden? Dat je bezig bent met je echte verlangens en dromen, en wat je daarvoor nodig hebt om de persoon te gaan worden die dat kan dragen?

Ik was laaiend. Ik ben laaiend. Want ik haat dit systeem. En zeker dat moment waarin op deze manier besloten lijkt te worden dat je hele leven wel of niet stopt aan de hand van 1 belletje.

Hoe bizar dat we al vanaf basisschool dit hebben ingericht en daarmee de boodschap afgeven dat er steeds op één moment besloten kan worden of je wel of niet door gaat in de volgende fase van je leven, en dat alles er daarom toe doet.

Wat me ook intens raakte, was mijn eigen gevoel rondom mijn eigen belletje toentertijd dat werd opgerakeld.

En nou kan ik natuurlijk de schuld geven aan mijn mentor die zo’n hekel aan me had, dat hij het echt voor me verpestte met hoe hij de boodschap bracht. Want dat ging als volgt:

“Tja, bij jou had ik echt niet meer verwacht en eigenlijk gedacht dat ik je zou vertellen dat je niet geslaagd zou zijn, maar je bent toch geslaagd..Hoe weet ik niet, want je deed er echt niks voor.”

Maar aangezien ik een hekel aan hem had, vond ik dit juist erg grappig. Want hij was teleurgesteld dat hij me hier niet nog even een keertje op kon pakken.

Maar blij dat ik geslaagd was, dat was ik niet. Mijn gevoel was leeg. Eerder zelfs slecht en zwaarmoedig. Ik was niet trots. Ik voelde me niet succesvol. Ik voelde geen verlangen naar een volgende fase. Ik voelde geen hoger doel.

Volgens het systeem, wat ik zo haat en wat ik ook echt niet vind kloppen, had dat papiertje natuurlijk moeten zeggen ‘kijk eens wat je kan!’

Maar het had in mijn geval nergens te maken met mijn potentie.
Behalve de bevestiging dat ik dus zo rete veel meer kon.

Want ik heb echt nauwelijks wat gedaan op de middelbare school, wist precies wat nodig was om cijfers te halen die voldoende waren, en de trucjes die nodig waren om door je examens heen te komen zonder de stof te beheersen. Maar ik had wel mijn HAVO diploma op zak, waar ik de rest had zien zwoegen.

Het was een bevestiging van me niks waard voelen juist omdat ik er niks voor gedaan had, terwijl ik en wel een enorm resultaat behaald had in de ogen van anderen.
Ik kreeg complimenten voor mijn prestatie zonder dat ik er een prestatie voor had geleverd, terwijl iedereen zei dat het wel zo was. Ik voelde hem niet.

Dit is niet anders geweest met mijn HBO diploma. En helaas ook niet anders met alle carrièrepaden die ik bewandeld heb en vervolgopleidingen die ik naar me toegehaald heb.

Elke nieuwe fase gaf dezelfde immense teleurstellende uitkomst en loste niet op wat ik zo verlangde maar bevestigde keer op keer dat gevoel:  er zit zoveel meer in me wat er niet uitkomt…

En dat gevoel wringt. Heel erg. Dat je weet dat er zoveel potentie in je zit, dat je meer kan en meer wilt, maar dat er niet volledig uitkomt.

Ik heb hier lang mee enorm in de knoop gezeten. Totdat ik kon besluiten dat Het Tijd Is. Mijn Tijd. Toen heb ik de persoonlijke doorbraak in mezelf mogelijk gemaakt en kon ik eindelijk mijn talent voelen én leven. Sindsdien kan ik prestaties neerzetten die ik wél voel. Keer op keer.

Mijn levenswerk hangt nooit meer af van dat belletje. Mij niet bellen! Ik weet wanneer het tijd is. Mijn tijd.

Wanneer is het jouw tijd?

Je gaat het weten als je er vanavond bij bent als ik mijn nieuwe online training lanceer! Die heet Eindelijk je talent voelen én leven.!

Vanavond hou ik een gratis online groepscall waarin je gaat voelen waar het voor je wringt, en waar jouw persoonlijke doorbraak nodig is om je volle potentie te gaan leven.

Meld je aan voor de groepscall: