Ongefilterde mening die ik niet zomaar vrij geef

Het is nu een week geleden dat ik haar aankeek en oprecht vroeg of ze echt wel mijn mening hierover wou horen, en dat ik me daar niet op zou inhouden.

Enigszins verontrust en angstig voor wat mijn mening dan wel eens kon zijn, keek ze me aan en knikte als instemming. 

Mijn antwoord wat ik haar gaf, was:

Ik vind het in en in triest dat hij niet in zijn leven de emotionele begeleiding heeft gehad om een vol leven te kunnen leiden waardoor hij nu niet capabel is in het omgaan met ander mans emoties en zelf een afgevlakt en afgestompt leven leid om er maar mee te kunnen dealen. Hij doet zichzelf en de ander ernstig te kort.

Enigszins geschokt, en tegelijkertijd een proestende lach van verbijstering inhoudende, keek ze me met grote ogen terug aan nadat ik mijn mening vol kracht en overtuiging had geventileerd.

Vind je dat echt ja? vroeg ze me.

Yup. 100%. 

Wat dan? Op welke vraag dan? … zal je nu denken

Het ‘teveel’ zijn

Het begint met je uitleggen welke vraag zij mij precies stelde in onze sessie. Een sessie die zich echt leende aan de miskenning waar je als hoogbegaafde zo vaak mee te maken krijgt als het gaat om je ‘intens zijn’. Het zijn van ‘te’ volgens de maatstaven van anderen, en waar je vaak op afgerekend kan worden of zijn geweest, met als gevolg dat je jezelf probeert passend te maken voor de ander maar je eigenlijk jezelf nooit kan zijn.

Emotioneel instabiel, ofwel gek, zijn

Mijn klant heeft hier vaak mee te maken gekregen op meerdere terreinen in haar leven. Nu had zich enige tijd geleden de situatie voor gedaan op haar werk, waar haar leidinggevende in een 1 op 1gesprek haar emotioneel instabiel noemde. 

Dit raakte haar enorm (en terecht!), en de twijfel schoot er gelijk in of het dan toch aan haar lag. Waardoor de angst ontstaat dat je de controle verliest en gek wordt als je niet jezelf in de hand houdt.

Nu begrijp je, dat het haar enorm veel moed en kracht kostte om zich zo immens kwetsbaar op te stellen, met het risico het bevestigt te krijgen, toen ze mij als haar coach en behandelende hulpverlener deze vraag stelde:

Wat denk jij? Vind jij mij emotioneel instabiel? Hoe beoordeel jij mij?

En ik zal nooit, maar dan ook echt nooit, niet eerlijk kunnen zijn of mijn antwoord verdraaien of voorzichtig inpakken. Zodat ik van te voren toetste of het echt oke is dat ik echt mijn visie en perspectief met haar zou delen, met daarna alle uitleg erbij die nodig was.

Mijn pijnlijke eerlijkheid over de wereld waar we in leven

Mijn antwoord heb je hierboven al gelezen. Een rauwere mening kan je niet van me krijgen, want ik vind écht dat het niet oke is dat iemand zomaar zou kunnen beoordelen dat iemand emotioneel instabiel is. 

Wie bepaalt en beoordeeld, en waarop?

Allereerst, wat is dan emotioneel instabiel zijn? Wie bepaalt dat en waar ligt dan de grens van ‘stabiel naar instabiel’? Wie bepaalt die lat en wanneer is het dan niet meer ‘hanteerbaar’?

Ten tweede werd het in deze ook nog eens gebruikt als een negatief oordeel. Het zou wat moeten zeggen over de ander en diens functioneren of capaciteiten. Het zegt mij meer over de capaciteiten van de ander en het omgaan met emoties van de ander. En als je geconfronteerd word met iets wat jij niet kan, is het net zo makkelijk om hem dan bij de ander te leggen als probleem zodat jij het niet hoeft op te pakken. 

De onrecht in het afgerekend worden hierop

Daarnaast, en wat me nog het meest raakt en ik vaak terug zie in de gesprekken met al mijn klanten, is dat ze afgerekend worden op hun emotionele intensiteit en het afgedaan word al emotionele instabiliteit, wat toch echt heel wat anders is. 

Emotionele intensiteit is rijkgeschakeerd zijn en voelen. Intens voelen, beleven en leven. Het is een andere level van blij/boos/verdrietig/bang zijn, wat je door elke porie ademt en in alle vezels van je lijf aanwezig en voelbaar is.

Dat dit anders is, en mogelijk wat angstaanjagend kan zijn voor de buitenwereld, is een gegeven.

Het kromme en de misbruik rondom deze ’emotionele instabiliteit’

Maar dat dit reden mag zijn om het als ‘mankement’ van de ander te beoordelen is voor mij onacceptabel en onaanvaardbaar. 

Hierdoor is een standaard ontstaan in wat ‘normale emoties’ zouden moeten zijn. En net zoals het meeste is ingericht op de 98% van de bevolking die gemiddeld is, is ook de menselijke beoordeling en inschaling van emoties hierop ingeschaald.

Niet zij, maar jij bepaalt

En hier kan jij het verschil maken! Want zolang jij jezelf beoordeeld en inschaalt op de 98%, en van jezelf dus het gemiddelde verwacht, hou jij voor jezelf in stand dat het je niet gaat passen waardoor je gaat geloven dat het aan jou ligt en je emotionele instabiliteit.

Maar…als jij jezelf nou eens beoordeeld als die 2% waarvoor de standaard niet telt? Dus gewoon die hoogbegaafde waarbij het totaal normaal is dat je een immense emotionele intensiteit ervaart? En je niet meer vanaf nu laat aanpraten dat je emotioneel instabiel bent, en weer leert en voelt dat je wel kan vertrouwen en bouwen op jezelf? Dat jij gewoon echt oké bent en niet gek?

Dat jij gewoon echt oké bent en niet gek?

En ja, dat zal betekenen dat je voor sommigen gewoon ‘teveel’ bent. So what? Zolang je maar niet gek bent toch? 😉