“Jaaa, wauw, echt wat een krachtige blik. De kracht spat van het beeld af”, zegt ze.

Hoe meer ze het zegt, hoe wiebeliger ik me begin te voelen. 

Het lijkt zelfs of ik me wat begin te schamen. Te schamen voor het feit dat ik zo krachtig mogelijk op de foto gezet wil worden, en zij hier alles in beaamt tijdens de shoot.

Ik schaam me voor de kracht die ik wil dat het uitstraalt en van de foto’s moet afspatten, wat het precies doet zegt ze.

En terwijl ze vol enthousiasme met haar camera op me af duikt om te delen wat ze zag en mij de plaatjes laat zien die ze net gemaakt heeft, staar ik ernaar en voel ik me onzeker. Angstig.

Ben ik dit wel? Wil ik deze persoon wel zijn, en kan ik die wel zijn?

Dit was gisterochtend. Maar zelfs nu voel ik hem nog, omdat het me wiebelig maakt dat ik het nu met je ga delen. Juist daarom wil ik dat je dit wel weet. Want het gebeurt jou ook, wanneer je besluit dat je 100% compromisloos jezelf gaat zijn.

Gisterochtend had ik een brandingshoot. En voor mij was heel duidelijk wat ik deze keer erin wou leggen aan gevoel en terug wilde zien. Kracht. 

Mijn hele leven heb ik geloofd dat er iets was in mijn wezen en mijn energie dat te veel is. Dat niet normaal was en daarom vooral ook niet passend.

Ik heb deze vertaald naar ‘ik ben niet passend’. Wat ik ook deed. 

Zo weet ik nog dat ik bij een vriendinnetje op de camping was, ik zal toen 15jr zijn geweest, en haar vriendengroep ontmoette. Ik was op die leeftijd allang teruggetrokken in mezelf en altijd afwachtend door de ervaring van niet passend zijn. 

Er leek iets te zijn waarom er weinig contact met mij gemaakt durfde te worden. Ik had geen flauw idee, totdat die ene vriend uit de groep zei ‘jeetje, wat kom jij binnen met je ogen. Wat kijk je heftig. Ik word er onrustig en bang van’. 

Ik snapte er geen drol van. Dit was toch niet normaal? Ik deed niks raars of anders. Erger nog, ik was volledig aangepast en nu dat stille verlegen meisje geworden. 

Wat nou als kracht je grootste probleem is?

Dit ben ik me gaan beseffen 7 jaar geleden. Ik ben enorm krachtig, en dat maakt mij bijna overal niet passend. En ik heb er jaren mijn probleem van gemaakt omdat ik constant in strijd met mezelf hierin zat omdat ik niet normaal was. Niet passend.

Wat nou als kracht juist mijn extra potentieel is?

En ik het durf te gaan onderzoeken hoe het vóór me kan gaan werken ipv tegen me zoals het mijn hele leven gedaan had? 

Die beslissing, vol lef dit aangaan met mezelf, bevrijdde alles wat ik juist echt ben. Mijn volle potentie. En elke keer als ik een nieuw level met mezelf hierin ben aangegaan, en nog meer toegegeven heb aan mijn kracht, mijn extra potentieel, ontdek ik zelfs dat er nog meer zit. Nog meer potentie wat er eerder niet volledig uitkwam maar nu aan het oppervlak laat zien. 

En ja, soms schrik ik er zelf van. Soms word ik er onzeker en angstig van, en voelt het weer als die eerste keer dat ik de ene stap zette en dit ontdekte bij mezelf. Voel ik me weer net zo onzeker, en wil ik gaan twijfelen. Het veiliger maken door het niet te gaan doen. 

Want als je nog niet bent gaan staan daar waar jij hoort te zijn, is het logisch dat je nog niet weet hoe je kan dragen in wie je bedoeld bent te zijn. Maar je weet het alleen als je er gaat staan.

Maar dan luister ik naar mijn kern. Mijn gevoel. Die haarfijn aangeeft wat klopt. 

Mijn verlangen in wie ik kan zijn en wil zijn. En daag ik mezelf uit om te gaan staan daar waar ik ben wie ik bedoeld ben te zijn.

Deze shoot was de uitdaging. Ik moest letterlijk daar voor de camera gaan staan en vast laten leggen waar ik ben wie ik bedoeld ben te zijn. En ik denk dat deze uitdaging geslaagd is, zodat kracht nu juist zichtbaar mijn talent en extra potentieel is en niet meer mijn grootste probleem. Wat jij?