“We gaan het niet doen. We gaan je zoon niet helpen. We kunnen het niet aan.
Gistermiddag was daar ineens dat telefoontje
2 weken was het stil. 2 weken heb ik gewacht.
En eigenlijk had ik niet hoeven te wachten. Wist ik het al op het moment dat ik toch weer naar die huisarts ging en iemand erbij liet komen.
Wil ik dit wel delen, het is nog zo vers
Even heb ik getwijfeld of ik dit wel wil delen met je. Dit gesprek heeft pas gistermiddag plaatsgevonden, en ligt me nog emotioneel zwaar.
Het begint met mijn zoon, en heeft een emotionele belading, en toch moet jij het horen.
Twee redenen waarom je mogelijk denkt ‘dit is ‘t niet voor mij’. En juist daarom deel ik hem nu al met je, en wil je er even bij blijven en doorlezen.
Het kan misgaan
Juist dit verhaal maakt namelijk zo ongelooflijk duidelijk wat er mis is, en hoe ik zelfs weer hierdoor de fout in ben gegaan. Ik kan gewoon niet anders dan jou deze inzichten nu geven, in de hoop dat jij hierdoor ook weer andere keuzes durft te maken en er niet op gaat wachten.
Ben jij ook diegene bij wie alles moeilijk gaat?
Waar niks eens normaal kan gaan? Dan zal je je enorm hierin gaan herkennen en wil ik je vooraf een waarschuwing geven. Sta voor je eigen complexiteit.
Er is geen normaal. Er is complexiteit
Mijn zoon van 12 jr is voor de 2e keer in zijn leven depressief. Wat door zijn leeftijd alleen al het complex maakt natuurlijk. Maar de echte complexiteit komt voort uit hoogbegaafdheid, en het niet thuis horen in de wereld waarin hij wel moet proberen te passen. En dat dat gepaard gaat met een leven lang van jezelf geweld aan te moeten doen om enigszins erbij te horen.
Het onbegrip
Maar waar je vaak ook niet begrepen kan worden op je intensiteit. De existentiële vraagstukken. De immense behoefte aan intrinsieke gedrevenheid. Waarom je doet wat je doet. En vooral ook voor wie (autonomie)?
De complexiteit
Het gebeurt dan eigenlijk ook nooit, dat een hoogbegaafde ‘alleen’ wat depressief is. Net zoals bij mijn zoon, is er al vaak een hele geschiedenis. Is er al meer aan de hand, wat meegenomen dient te worden.
We zijn niet normaal, maar wel te complex.
En met het telefoontje van gistermiddag en de deur die dicht gegooid werd in mijn gezicht, werd hij me weer haarscherp duidelijk. En het maakt ons ontzettend eenzaam en alleen als het gaat om de juiste hulp krijgen.
Eenzaam door het zoeken
De zoektocht kan zo enorm zijn, en het verlangen zo groot om dit niet eens een keer niet alleen te hoeven doen, dat dit precies gebeurde bij mij en mijn zoon, en mij de fout in liet gaan. De fout waarvoor ik jou wil behoeden.
Voel je hem al aankomen?
Mijn zoon werd afgewezen op zijn hulpvraag. Ook nog eens.
Ze durven het niet aan. Het is té complex. (Weer die té. Ook hier maak je hem mee)
Er zit nou eenmaal teveel ‘te’s’ in ons
Het is dus niet een kwestie van dat alles altijd zo moeilijk bij ons gaat, en niks normaal kan gaan, we zijn letterlijk te complex.
Er zit een grens op deze ‘te’s’
En waar ik oprecht het enorm kan waarderen dat men het dan ook niet probeert, en zijn eigen grenzen durft aan te geven mbt hun eigen capaciteiten, maakt het dat ik deze wereld absoluut niet meer begrijp.
Mijn onbegrip!
Hoe het kan dat we aan de bel trekken voor hulp, omdat we de situatie niet meer in ons eentje kunnen en willen dragen en we het (eindelijk!) het ook even niet meer zo alleen willen doen, we weken na het hulp vragen nog meer geconfronteerd worden met het alleen moeten doen en dragen.
En hier maakte ik de fout
Ik verwachtte dat er toch misschien nog iets kon ontstaan wanneer ik deze keer het toch eerst bij de huisarts neer zou leggen. Ik wou even niet constant de enige expert zijn als het gaat over mijn hoogbegaafde zoon. Ik zocht naar iemand die het samen met me kon dragen, en ook voor hem kon gaan staan.
Het is anders geweest
Deze mensen zijn er geweest. Waarom toen wel, en nu niet? Omdat ik ze zelf gekozen heb. En daarmee ook heel bewust besloten had wie er niet geschikt zouden zijn voor mijn zoon. En daarmee kom ik terug op het punt in het begin van deze blog:
En eigenlijk had ik niet hoeven te wachten. Wist ik het al op het moment dat ik toch weer naar die huisarts ging en iemand erbij liet komen.
In dat moment van ‘het even niet meer weten’ en je zo alleen kunnen voelen, heb ik mensen gevraagd waarvan ik zelf eigenlijk al niet het vertrouwen in had. En ook al wist dat ik er veel mee bezig zou moeten gaan zijn om het proberen echt uit te leggen. Dus in plaats van dat ik me ondersteund en gedragen voelde, moest ik nog harder de expert uithangen en werken om allereerst begrepen te worden in de hoop hulp te krijgen. Om nu, 6 weken na de eerste aanmelding, juist niks te hebben.
Is het dan allemaal voor niks geweest?
Natuurlijk niet. Ik wou ook in zijn dossier hebben staan dat hij ziek is door school.
En ik voel nu nog sterker waarom ik doe wat ik doe, want elke harde les die ik hieruit haal maakt dat ik nog sterker kan staan voor waarin ik geloof; ‘It’s up to you’. Stop met aanpassen in een wereld waarin je niet thuishoort.
En door deze ervaring kan ik mijn lessen met je delen! =
- Vertrouw op je gevoel, en blijf daarvoor staan
Ik was al niet overtuigd. Mijn gevoel had al lang aangegeven dat het waarschijnlijk niet ging brengen wat ik echt verlangde hierin. Mijn verlangen heeft zelfs iets heel anders nodig dan daadwerkelijke hulpverlening zoals ik die nu probeerde in te zetten. Luister naar je gevoel dus, en doe wat daarvoor echt nodig is.
- Sta voor je eigen complexiteit, accepteer niet minder en leer je verwachtingen daarop af te stellen
Yes. We zijn gewoon niet normaal en gemiddeld. We zijn moeilijk en complex. Maar dat betekent nooit dat we dan ook ten koste van onszelf keer op keer de strijd moeten aangaan wanneer men daar niet op kan aansluiten. Je mag eerder besluiten dat het niet voor je werkt, of zelfs niet gaan proberen. Verwacht het dus ook niet meer, en weet dat jij zo bijzonder bent dat niet iedereen geschikt voor jou is. Je verdient niet minder.
- Durf voor jezelf te zorgen, al past dat juist niet in de wereld waarin jij nu thuishoort
In een moment van zwakte greep ik even terug naar die wereld waarvan ik weet dat ik er niet thuishoor. Hoopte ik even dat het misschien toch zou lukken. En ik weet zeker dat je daar ook daar de goede kan treffen. Echter ervaar je vaker dat je toch constant op jezelf bent aangewezen. Dus wie en/of wat heb jij nodig, en zorg daarvoor. Besluit met lef en moed, wat je te doen hebt, wie daar jou echt in kan helpen, waar het te vinden is, en zorg dat je er komt. Los van de wereld waar je in zit en wat die ervan vind, of wat daar juist gebruikelijk is. Jij bent niet gebruikelijk, en het is oke om niet te passen.
Wat ik toch nog te leren heb.
De lessen die ik net met je deel, zijn mij al lang niet meer onbekend. Deze situatie was een pijnlijke reminder daaraan, en daagt me uit om in de meest moeilijke situaties nog steeds trouw aan te zijn. Trouw aan mezelf te zijn, en wie ik heb te worden om die persoon te kunnen zijn en te kunnen blijven staan.
Ik leer wederom hoe belangrijk het is om je niet alleen te voelen, al ben je dat vaak wel. Om die omgeving voor jezelf te creëren die jou echt begrijpen. Het gaat het niet oplossen wat je alsnog in je eentje te doen hebt, maar omdat je het niet meer alleen draagt durf je te gaan staan. Te blijven staan.
Daarmee heb ik het besluit genomen om nooit meer zonder groepen te willen werken.
Je kan 1 op 1 met mij werken, maar er zal altijd een groep zijn. En eigenlijk wil ik dat je alleen nog meer in die groep kan zitten, zodat ook jij niet meer alleen bent en meer gaat durven omdat je meer kan dragen. Ik ben hiervan overtuigd dat het werkt, en zie het ook gebeuren in mijn huidige groep. We dragen elkaar.
Vanaf maandag kan jij onderdeel worden van de groep. Ik open dan de deuren voor de nieuwe groep die samen wilt starten in mijn online training Eindelijk je talent voelen en leven. En besluit jij als trouwe lezer in te stappen vóór black friday, dan pik je niet alleen die enorme korting mee die ik dan geef maar krijg je ook een bonus live dag met de groep!
Wil je die persoonlijke deal ontvangen? Reply hieronder met het bericht IK DOE HET NIET MEER ALLEEN!
