Jaren heeft hij het te verduren gehad, en moest die het betreuren om keer op keer in de situatie terecht te komen waar hij er niet bij hoorde. Er niet tussen paste. Het klopte gewoon niet. Hij klopte gewoon niet. En nergens was er plek voor hem, waardoor hij keer op keer zich had te verplaatsen naar een andere plek waar die mogelijk wel geschikt zou zijn. 

Dikke vette afwijzing

Hij is mijn hobbelpaard die eigenlijk geen hobbelpaard is, ook geen antiek voorwerp of enorme eyecatcher waardig. Het is een zielig verhaal, en ik waarschuw je alvast dat je medelijden gaat krijgen met mijn hobbelpaard. Dit verhaal, zijn verhaal, die draait om afwijzing, kan zomaar eens jouw verhaal zijn.

Het zaadje was al geplant

Mijn hobbelpaard, wat echt in the middle of nowhere, een gevalletje “of all places”, in een brocanterie op vakantie in Frankrijk door mij gevonden werd. En daar had ik het al moeten weten en kunnen voorzien. 

De winkel was gesetteld in een streek waar die niet in thuishoorde, op een locatie die zich er niet voor leende, en met een Nederlandse eigenaresse die er niet thuishoorde. 

En toch vond ik hem. En vond ik het paard. 

De eerste afwijzingen waren al binnen 5 minuten een feit door mijn directe omgeving; “nee, wat moet je daar nou mee? Waar wil je dat nou laten, hij is helemaal niet handig of mooi”. “Die gaat niet mee in de auto hoor, daar hebben we geen ruimte voor”

En “wat moet je nou met die stomme beesten, dit is helemaal niet mooi voor in je huis”. 

In den beginne daar was…afwijzing

Daar is bepaald dat afwijzing zijn thema zou zijn. Dat, zonder te weten en echt te kunnen zien, er geen plek voor zou zijn waar hij passend was. Immers, hij stond niet te pronken nog in mijn huis of kreeg de kans om de plek te vinden die mogelijk wel bedoeld was voor hem.

Het was bepaald.

En toch kon ik hem niet loslaten. Er was iets. Iets was echt mij aanriep en eiste dat ik er gehoor aan zou geven vanuit het verlangen om te willen zien wat diens uniekheid en potentie zou kunnen zijn. En dus ging het paard mee. Ondanks gezeur en geruzie over ruimte in de auto.

Het houdt stand

Thuis was de ontvangst magertjes. De afwijzingen gingen verder; “hij is anders; het is niet een hobbelpaard, ook niet een standbeeld, ook niet een kloppende afbeelding van een paard. Het past nergens echt bij, geen specifieke stijl, en hij eist eigenlijk de ruimte op waardoor de rest wijken.”

Ik had 1 besluit; Hij gaat niet weg. punt. Hij hoort hier. En ik zal net zo lang zoeken totdat ik zijn plek gevonden heb waarmee hij tot volle potentie komt.

Het houdt lang stand

Het heeft meer dan 10 jaar geduurd. En elke poging tot het vinden van zijn plek en de daarvoor nodige verplaatsingen of veranderingen om hem passend te krijgen hebben hem keer op keer beschadigt. Littekens achter gelaten. Hem bijna zover veranderd dat zijn echte uniekheid niet meer zichtbaar kon zijn.

Tot dat ene moment. Het moment waarop het inzicht kwam dat als dit door zou gaan, we hem juist zouden kwijtraken en afscheid moesten gaan nemen. Omdat hij niet passend te maken was en teveel beschadigd raakte om nog gezien te mogen worden. 

Het was tijd

Het was tijd om dit te stoppen. Tijd om stil te staan en echt af te vragen wat nodig was om te voorkomen dat we hem voor altijd kwijt raakten. Wat hij nodig had.

Met elke veranderingen of vernieuwing die we aanbrachten om het op te lossen, voegde hij zich niet goed, ondanks de hoop, en eindige het uiteindelijk toch weer in de teleurstelling. 

Dus stopte we met veranderen. Stopten we met hopen dat vernieuwing het zou oplossen. Stopten we met verwachten dat hij zich zou gaan voegen.

What if…

Als we hem nou eens niet afwezen op het “anders” zijn. Het “niet er tussen passen”. Als we nou eens verwachtten dat hij niet zomaar erbij kan horen, maar juist zijn eigen plek mag claimen? De ruimte opeisen die hij nodig had? Wat als we naar durven te kijken met wat hij juist kan bieden wanneer hij volledig op zichzelf mag staan, en de ruimte mag bepalen. Wat dan?

Wat er gebeurde? Hij heeft een prominente plek gekregen, waarin het juist draait om “anders” zijn en wat hij daarin te bieden heeft. De ruimte mogen kleuren daardoor. De toon mogen zetten. 

Who I meant to be

En niemand begrijpt hem, maar daarom begrijpen wij het juist wel. Want de afwijzing die er in het begin al was, en klakkeloos uitgevoerd, aangenomen en geaccepteerd werd, bepaalde zijn kansen tot succes van zijn toekomst. Zijn kansen om op een totaal andere unieke manier zijn volle potentie te mogen leven.

Watch out; here I come

Mijn paard is mij heilig nu, en verdient de plek waarin hij juist door iedereen gezien word, ¨zonder er tussen te passen.

Not scared to be seen

Het liefst laat ik mijn paard als therapievorm langs anderen gaan om plaats te nemen in jouw leven. Er zitten vele lessen in zijn verhaal, en hoe om te gaan met afwijzing wanneer je door niemand gezien of begrepen wordt. Wanneer je niet gemiddeld bent en hoort tot gemeenschappelijke massa. Je plek is niet daar, en hoe lang wijs je nog de plek af waar jij wel hoort te staan én gezien kan worden.

Ik gun je dat het niet nog 10 jaar duurt nu. Ik kan deze tijd extreem inkorten voor je; deel met mij welke lessen jij leest en voor jezelf eruit haalt, en wat je bereid bent ervoor te doen en ik nodig je uit voor 1 op 1 call waarin ik ervoor zorg dat je niet nog 10 jaar bezig gaat zijn om van deze afwijzing af te komen (of langer..)  

=> Stap 1; durf jezelf te gaan leren kennen en ontdekken met mijn Gratis Online Verkenningstool ‘Hoogstpersoonlijk Hoogbegaafdheid’ => Klik hier<=

Oh en mijn paard? Die heeft de arrogantie nu om zich in elke plek in huis te vestigen, omdat hij weet dat het in dit huishouden juist de bedoeling is; 

I’m who I meant to be, Watch out here i’m come, I’m not scared to be seen; This is Me!