“Ik haal je even terug, prima wat je vertelt maar je zit op de snelweg en wilt te snel vooruit”

Ik stop met praten en kijk haar aan. Ik hoor de ondertoon, en voel de frustratie en irritatie binnen in mij direct geactiveerd worden. Samen met het k* gevoel dat ik te kakken gezet wordt voor een groep omdat ik op mijn plek gewezen lijk te moeten worden. Daar was ie weer; ik ben te snel, ik denk te ver vooruit, en ik mag dat niet doen… 

Het wordt teruggeven alsof ik het niet goed doe, hierin de plank mis sla. Het voelt als falen, omdat ik niet het overleg invulling kan geven vanuit wat zij willen en nodig hebben en daar de enige in lijk te zijn.

Het meer zien en weten dan de ander

Vorige week maandag had ik een breed overleg (mdo) over mijn eerder uitgevallen zoon en zijn voortgang. En zoals altijd, krijgt eerst de moeder de vraag hoe het gaat. Wat ze ziet en ervaart. 

En dit vertelde ik. Wat ik zie, wat ik ervaar. 

Echter is wat ik zie en ervaar, niet wat zij zien en ervaren. Wat zij zelfs niet kunnen zien en ervaren, en met deze les werd ik weer even flink geconfronteerd door de wijze waarop hierover een opmerking geplaatst werd en ik letterlijk tot stilstand werd gebracht. Gestopt werd.

Geen aansluiting meer

Oh ja, dacht ik. Daar is ie weer, dit is er weer zo een. 

Ik kan er weer een streepje bij zetten; De keren hoe vaak ik mee gemaakt hebt dat men je niet kan volgen. 

Dat het lijkt dat er geen aansluiting is, en ze je niet begrijpen. Dat ze niet zien wat jij wel zie. En dat je helaas ook al ondertussen weet in deze situaties dat je straks met minimaal enkele maanden tot zeker een half jaar of zelfs jaar jezelf gaat horen denken of zeggen: “Zie je wel..Ik zei het toch!”

Het raakt jou

En waarom dit zou rot voelt? Los van het feit dat je keer op keer moet ervaren dat je niet begrepen word, dat er niet naar je geluisterd word, en dat je niet serieus genomen word? Dat je waarschijnlijk ook al regelmatig hem zo teruggekregen hebt, dat het lijkt dat het aan jou ligt en je gek bent of je het niet goed ziet. Je wordt er letterlijk op afgerekend, dat je het anders kan zien.

Al vaak genoeg ben ik ‘pessimistisch’ genoemd. Of dat ik dingen zie die er niet zijn. Of dat ik het te groot en negatief maak als ik aangeef welke risico’s ik allemaal zie.

Wat ik zie, en wat jij ook ziet, is 10 stappen vooruit. En dat niet alleen, ook je begin positie is anders dan de rest door de hoeveelheid informatie die jij al tot je kan nemen en om dit vanuit een helikopterview te kunnen bekijken en door te vertalen naar de toekomst.

“Dus ik ben niet gek, het ligt niet aan mij”?!

Nee, en ik leg het je uit aan de hand van mijn zoon! Want al voor het MDO had ik allang door waar ‘we’ (ik wil ‘ze’ zeggen, maar ook ik heb een rol hierin) achter de feiten begonnen aan te lopen en, waar dat af zou koersen. Ik voorzag al van alles.

En als we nu al zouden inspelen op die mogelijke scenario’s en uitkomsten, kon er nog op tijd bijgestuurd worden om ze te voorkomen. 

Dit was de snelweg waar ik op zat, maar waar de rest op de parallelweg van 30km per uur zat.

Hoe is dit nou mogelijk bij jou en mij?

Ik zie en voel meer signalen door hoogsensitiviteit, pak deze sneller op en verwerk ze sneller door mijn hoogbegaafdheid. Tevens koppel ik ze met eerdere verbanden die ik gelegd heb als het gaat om voorgaande jaren en situaties rondom hem; al die informatie word opgehaald en ingezet. Met andere woorden er ontstaat en enorm web aan informatie, die de ander niet kan zien of waar die toegang tot heeft. Bij mij niet als bij zichzelf niet.

Dit maakt, dat ik al heel snel door heb wat er gebeurd, kan gaan gebeuren en dus vooruit kan beredeneren. En zelfs tijdens dit proces van analyseren ontstaat er nieuwe informatie in dat web die ook al andere toekomstige scenario’s laten zien. 

Uiteindelijk kan je dus wel zeggen dat we briljant zijn in risico-analyses maken en meerjarenplannen hebben. 

Waarom het dan gebeurt dat een ander zo gaat reageren? 

Stel je eens voor dat ze gewoon echt niet kunnen aansluiten op wat er in jou hoofd gebeurt. Wat voor jou zo normaal is? Dat ze, zonder het zelf te beseffen of te kunnen weten, in eens geconfronteerd worden met allemaal informatie die ze niet kunnen plaatsen en/of volgen? Die dus ook het gevoel kan geven dat zij niet capabel zijn, omdat ze niet kunnen aansluiten, maar wel de verantwoordelijkheid hebben. 

“Een kat in het nauw maakt rare sprongen”. En dit gebeurde er precies op dat moment waarmee ik deze blog begon. Laten we even teruggaan:

“Ik haal je even terug, prima wat je vertelt maar je zit op de snelweg en wilt te snel vooruit”

Terwijl ik haar een ogenblik aankeek besef ik het me; ze is overrompeld door te horen wat mogelijk niet overzien wordt allemaal of waar het nog mis kan gaan. Het gaat te snel. Ze wilt graag houvast, en daarom stopt ze mij. 

Ik realiseer me dat het oneerlijk is als ik verwacht dat zij en de rest ineens mee kan gaan op mijn spoor. Ik weet dat ze dit niet kunnen, hoe graag ze het misschien zelfs wel zouden willen.

Hier heb je wel invloed!

Maar veel belangrijker dan weten wat zij niet kunnen, is weten wat jij wel kan. Wat ga jij doen nu je dit weet? Deel het met me , en ik geef je persoonlijk advies in hoe jij dit beter voor jezelf kan inrichten nu je het weet!

Als je meer wilt lezen of dit soort uitwerkingen en wat je daarin ervaart als hoogbegaafde, schrijf je dan in voor mijn online verkenningstool: daar vind je allemaal dagelijkse ervaringen van mede-hoogbegaafden.