“Faalangst? Op die leeftijd? Nee absoluut niet, dat is onmogelijk!” 

“Ik denk dat het beter is als ze nog een jaar gaat kleuteren, ze is toch nog jong en dat jaartje maakt niet uit. Ze is er nog niet klaar voor, ze staat niet stevig genoeg. En we zien niet wat ze wel zou moeten kunnen”

Mijn eerste aanvaring met het systeem en mijn dochter.

Deze boodschap kreeg ik 8 jaar geleden over mijn oudste dochter die halverwege groep 2 zat. Ik wist zeker dat mijn dochter niet op de manier gezien werd zoals ik haar wel zag en inschatte. Maar als je op dat moment gezegd had dat zij Hoogbegaafd was had ik je wazig aangekeken!

Het begon op 2 jarige leeftijd. Mijn onbevangen wijze leergierige vrolijke peuter, veranderde van de ene op de andere dag in een extreem naar binnen geslagen meisje op het moment dat ze startte op de peuterspeelzaal. 

Het begint al jong; extreem jong.

Ik zag dat ze hypergevoelig was. En gaf dat de ‘schuld’. In groep 1 kwam daar ineens faalangst bij, wat ik in alles herkende omdat ze thuis wel liet zien wat ze kon, maar op school dat extreem naar binnen geslagen meisje werd die zich compleet aanpaste aan het niveau van alle 4 jarigen. De juf bleef de gevoeligheid en de jonge leeftijd de schuld geven. ‘Een kwetsbaar meisje’.

In groep 2 blokkeerde ze helemaal bij deze juf, door een verminderd gehoor waardoor zij zich nog onveiliger ging voelen en haar faalangst intens groeide door letterlijk niet alles te kunnen horen. Ondanks bevestiging KNO van dit hoorprobleem en waar het verholpen werd, vond de juf toch echt dat het te maken had met haar capaciteiten en dat zij groep 2 over moest doen.

Ze zag het niet. Ik kon niet op haar vertrouwen.

En daar was het eerste moment dat ik besefte dat ik niet kon vertrouwen op haar kunnen in inschattingsvermogen rondom mijn dochter. Dat zij niet zag wat ik zag, en niet wou aannemen wat ik wist. Het was het moment, waarop ik wist dat mijn dochter afhankelijk zou zijn van mijn ‘vechtersmentaliteit’ en of ik voor haar kon opkomen en gaan staan voor wat zij echt nodig had. Of ik zou gaan durven af te gaan wijken van het gebaande pad van de kleuterjuf, en een eigen koers met mijn dochter zou gaan inzetten.

Ze werd namelijk doodongelukkig van ‘kleuteren’, en was “uit” gaan staan daardoor. Terwijl zij enorm leergierig was en bizar exponentieel kon leren en groeien. 

Volgens de juf zou ze zeker een jaar achterlopen in wat nodig was om naar gr 3 te mogen gaan, en hadden ze nog maar enkele maanden om dit proberen in te halen. Wat haar onmogelijk leek gezien haar extreme gevoeligheid en verlegen/bescheiden zijn zoals zij haar beoordeelde. (Ik zag een meisje die zich onveilig en niet gezien/gehoord voelde).

En toen was daar het conflict.

Ik weigerde. Ik zei haar letterlijk dat ze het niet goed zag, en het juist voor mijn dochter heel belangrijk was om door te gaan. Zij weigerde. 

Bij de vraag hoe we dat gingen doen, wat wij konden doen, weigerde ze mee te werken. Dat was aan hun vond ze.

Tja, dat moet je me niet zeggen. Ik ben naar een logopedist gegaan, en heb de situatie uitgelegd en gevraagd of zij haar mening wou geven. Zij heeft het ‘achterlopen’ in kaart gebracht, en durfde het wel aan te gaan…Maar ze moest eerlijk zijn; Of het ging lukken met 4 maanden durfde ze niet te zeggen. Dat kon ze nog niet inschatten.

Haar werkelijke capaciteit 

Na de 2e sessie zei ze dat ze dit nog nooit had meegemaakt. Nog nooit had ze iemand op de stoel gehad die zo snel het zich toe-eigende en exponentieel door ontwikkelde. Mijn dochter voelde zich gezien en gehoord. Ze voelde zich veilig. Na de 3e sessie heeft ze besloten opnieuw te testen waar ze stonden; verder dan de rest van groep 2 op dat moment. In sessie 5, 1 mnd na starten, hebben we de hulp kunnen afsluiten. Mijn dochter was klaar voor groep 3, terwijl de zomervakantie nog ruim 2 maanden op zich liet wachten.

En de juf? Die zei bij de rapportbespreking dat als het aan haar lag, mijn dochter niet overgegaan was. Maar ja, dat het team met dit soort onderzoeksresultaten besloten heeft dat ze absoluut over mocht gaan, en ze zich daarbij neer moest leggen…

Maandag 10 oktober 2022

Ik kijk naar haar wanneer ze van de trap af loopt en wij haar toezingen. Ik voel zoveel trots. Zoveel liefde. Zoveel eerbied voor dit meisje wat sindsdien gevochten heeft om haar weg terug te vinden naar haar echte stem. Haar veiligheid. Haar zelf.

Ik kijk naar haar, en besef hoeveel ze me geleerd heeft. Hoe ik eerst echt nog dacht ze zij mogelijk de enige was die niet hoogbegaafd was in ons gezin, en hoe enorm ik de plank hierin mis geslagen had toen ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt door Rineke Derksen, begeleider van mijn zoon, die alles bij haar herkende en hoe enorm hoogbegaafde meisjes zich aanpassen. Ze heeft er een heel hoofdstuk over geschreven in haar boek; Ik ben een kind, gelukkig & gevoelig hoogbegaafd.

Mijn dochter die me zoveel geleerd heeft over jezelf aanpassen. Sociaal wenselijk gedrag. Je stem niet meer laten horen, je constant inhouden en inschikken. Met als enige uitkomst jezelf kwijt raken en letterlijk verliezen.

En waar ik jaren geleden dacht dat ik het voor mijn kinderen moest oplossen, kwam ik erachter dat ik het eerst voor mezelf moest doen. Ik had het eerst nodig. Dan pas kon ik gaan staan voor hun.

En elke verjaardag ben ik mijn lieve meid, mijn oudste dochter, intens dankbaar voor wat zij mij hierdoor gegeven heeft. Wat ik hierdoor voor mezelf mogelijk heb gemaakt; het hervinden van mijn stem. Het heruitvinden van mezelf.

Ik vier niet alleen haar verjaardag, ik vier meer. Dankzij haar.

Lieve & Warme groet, Riejanneke

p.s. Wil jij weten hoe jij het je kind kan voorleven? En jij je kinderen eindelijk de weg kan gaan wijzen in dit rare bestaan? Schrijf je dan in voor de Gratis Masterclass