Het begon met deze post:

Die dag is mijn inbox ontploft op instagram!Geweldige reacties, die allemaal een duidelijke toon aansloegen met eenzelfde soort boodschap.

Van scheldende smileys met nog wat krachttermen als “WTF” en wat je je meer kan verbeelden, tot dezelfde onbegrip en verdriet die er ook mee gepaard gaat: “Why? Wat ontzettend erg”  “Wat enorm vedrietig om te horen”.”Verschrikkelijk! En vooral: wat ontzettend verdrietig voor je zoon”

Ik was zo intens dankbaar voor deze tribe, en voelde me echt begrepen. Maar nog mooier, het heeft mijn zoon enorm gesterkt in hoe hij zich gehouden heeft.

Want terwijl ik hem ophaalde uit de wachtruimte zag ik al gelijk dat het niet oke was, wat er ook uitkwam op de vraag ‘hoe het was gegaan’: “Echt niet fijn mam”

Die ochtend zaten we in de vervolg intake voor het vinden van de juiste hulp, en mijn zoon moest even 1 op 1 met een pscyholoog die hij nog nooit ontmoet had.

Deze psycholoog heeft het uur gebruikt om voornamelijk zich te richten op waarom mijn zoon zich niet weet aan te passen en niet kan accepteren dat het mogelijk toch maar door de zure appel heen bijten word. Hij gebruikte zelfs de vergelijking dat er wel vaker kinderen van zijn leeftijd zijn die niet altijd alles leuk vind op school. (hier was mijn “WTF?!!”)

Even voor de goede orde: mijn zoon is al sinds groep 3 bekend met depressiviteit/burn-out, en is onderzocht en erkend als ‘risicoleerling’ onder hoogbegaafde profielenwaardoor hij al voor de 3e keer uit is gevallen en momenteel thuis zit.

De onderzoekster toentertijd zei het heel duidelijk: Hij zal zich nooit kunnen vinden in het onderwijssysteem.

Mijn zoon heeft dit geprobeerd een uur lang uit te leggenaan deze beste man, en voelde zich zoals je begrijpt totaal niet gezien en gehoord. Laat staan erkend in zijn problematiek. En toch hield hij voet bij stuk, en bleef de discussie aangaan.

Kan je je voorstellen wat het met hem deed om alle reacties te lezen op mijn post? Hij voelde zich gesterkt.. (wat eigenlijk het enige was wat nodig was en de psycholoog hem had moeten geven)

Waarom dit mag gebeuren. Diezelfde dag heb ik ook aan mijn volgers gevraagd hoe zij stemmen over de volgende stellingen:

1. Je moet uiteindelijk toch je plek in de maatschappij vinden  (48% = Ja, 52% = nee)
2. Iedereen zal zich moeten aanpassen en erdoorheen moeten. Je ontkomt er niet aan (4% = ja 96% = nee)Die laatste ‘4% Ja’ was een Niet-Hoogbegaafde, alle ‘Nee’ waren Hoogbegaafden 🙂

En natuurlijk waren er enorm veel aanvullingen en nuances wanneer ik het heb over ‘je plek in de maatschappij vinden’. Maar ik wil je ergens heel bewust van maken:

Wie zegt dat jij in de maatschappij je plek moet vinden?

Wat gebeurt er dan als je dat niet doet? Wat me al van jongs af aan opvalt, is dat sommige dingen gewoon klakkeloos over de schutting gegooid word en aangenomen worden, zonder dat we echt het gesprek over voeren maar wel verwachtingen eraan ophangen.

Nog zo eentje: Hij zal zich toch moeten aanpassen want hij zal toch ook weer naar school moeten gaan uiteindelijk. Je kan niet anders.

Is dat zo?

Ik was vroeger in mijn middelbare schooltijd voor menigeen leraar een pain in the ass met mijn vragen. Ik nam namelijk niks zomaar klakkeloos aan. Ik wou het nut en doel ervan weten. En als ik de logica er niet van zag, of andere mogelijkheden zag, dan stelde ik die ter discussie of bevroeg ik de leraar net zolang totdat het antwoord bevredigend was.

En je snapt dat hij vaak niet bevredigend was...En ik dus vaak te horen kreeg dat ik gewoon mijn mond moest houden en/of ‘alleen maar mijn gelijk wou hebben’.

Echter heeft die houding mij de mogelijkheid gegeven om niet zomaar mee te gaan in verwachtingen die gecreëerd werden met opmerkingen als: Je zal er toch uiteidelijk tussen moeten passen, of, zoals ik letterlijk hoorde van de andere psycholoog vorige week waarmee ik het gesprek had: iedereen zal uiteindelijk zijn plek in de maatschappij moeten vinden en innemen.

Haar maatschappij is niet mijn maatschappij

Net zoals de einddoelstelling van een school; ‘toch weer terug zijn op school’, niet perse mijn einddoelstelling is.

Ben ik dan zo Rebels? Nee. Het heeft niks te maken ‘met gewoon mijn gelijk willen hebben’, of simpelweg de kont tegen de krib te gooien (al doe ik dat wel bewust!). Het heeft te maken dat we het niet hebben over wat we aan het doen zijn, en of dit nou echt de bedoeling kan zijn.

Mogelijkheden ipv onmogelijkheden. Het heeft ermee te maken dat we niet meer kijken naar alle mogelijkheden, en ons vanuit onmogelijkheden sturing geven in het leven. We daar vanuit bepalen hoe we dan ons leven zouden moeten inrichten, en wat dan van ons vraagt.

Uit het keurslijf, in je eigen lijf. Terug in jezelf. Ik geloof dat je pas echt jezelf weer kan terugvinden, of überhaupt jezelf kan vinden, als je buiten de kaders durft te gaan. Buiten de lijntjes. En daar ontdekt hoe het eigenlijk voor je werkt. Wie je bent. Hoe je voelt. En leg dan de basis waarvan uit je kan gaan kijken naar ‘die maatschappij’, en hoe je dan van buiten het kader iets kan betekenen voor iedereen in het kader.

Hoor jij het jezelf nog zeggen? Waar hoor jij jezelf nog denken of zelfs zeggen ‘ja maar ik zal toch mijn plek in de maatschappij moeten vinden of innemen’? En wat ontneem je jezelf hierdoor? Heb je enig idee?

Als je dit niet weet, daag ik je uit om samen met mij buiten het kader te gaan staan! In 30min heb ik je daar, mits je bereid bent om te springen? Dan nodig ik je graag uit voor een gratis online call waarin ik daarheen breng. Spring naar die knop!