Het is dinsdag 9 januari, en ik zit weer in de zaal met meer dan 100 mensen bij mijn businesscoach om een dag aangevuurd te gaan worden om next level te gaan met mijn business.

Ik luister nooit echt
Hoe ik dat doe, in een zaal kunnen zijn met meer dan 100 mensen die niet als mij zijn? Ik luister gewoon niet. Althans, ik luister half, wil ik er wat aan hebben.

Ik ben te snel en maak te grote sprongen. Te vaak ben ik al 20 stappen verder, en heb ik dus tijd over om mijn inzichten al creatief uit te werken, terwijl ik met een half oor nog mee luister.

Het is dat ene zinnetje die mag doorkomen
Totdat ik dat ene zinnetje hoor die wel in mijn hoofd klikt. Die ik op dat moment nodig heb om te horen. Maar deze keer raakte hij niet mijn business, maar mij als moeder, waar ik absoluut niet voor zit.

En toch zit hij in mijn business en mogelijk ook in die van jou. En dus moet ik dit met je delen, en je wijzen op je verantwoordelijkheid als ondernemer. Als moeder, die het draagt en doorgeeft.

Dus laten we het hebben over dat ene zinnetje, en dat moment
Één van de 100 mensen uit de zaal staat bij de microfoon, en deelt wat ze gelooft in haar systemisch werk en waarvoor ze doet wat ze doet.

“Je geeft het door aan je kinderen”

Ik zie mijn thuiszittende depressieve kind
Mijn zoon verschijnt voor mijn geestesoog. En terwijl ik hem aankijk en me afvraag hoe ik zou moeten verklaren dat ik iets ermee te maken heb en het zou doorgeven dat hij depressief is, omdat dit school gerelateerd is en ik juist voor hem sta, komt het besef ijskoud binnen.

We zitten er in en dus accepteren we het
We accepteren waar we in zitten. Dat het er is. En zelfs als we het niet accepteren, blijven we er toch onbewust in zitten, maar kiezen voor de strijd waardoor we daar weer vast komen te zitten. Omdat het moet.

Het is een patroon, niet alleen in het systeem waar het nou eenmaal zo moet, maar ook in onszelf. Omdat we erin zitten. En hij moet doorbroken worden. Maar het systeem kunnen we niet zomaar doorbreken.

Ik ben de oplossing
Mijn businesscoach voegt op dat moment toe: Als we zelf in dit patroon vastdraaien, en het alleen ons zelf aangaat, willen we het nog wel dragen en zo volhouden. Maar als het om ons kind gaat en wat die te dragen heeft omdat wij het niet stoppen en het daardoor doorgeven, word het een ander verhaal.

Maar het is niet wat we doorgeven en dat stoppen waar de oplossing ligt…

Wat doe ik niet, waardoor ik het niet doorgeef
Ik kijk weer naar mijn zoon, en besef me dat het niet gaat om wat hij niet krijgt van de hulpverlening, maar wat hij niet krijgt van mij omdat ik het niet doorgeef. Omdat ik het niet doe. Omdat ik me ergens nog klein houd, iets nieuws niet durf of ergens bang voor ben als ik ga staan.

Wat ik hem ontneem, doordat ik het mezelf ontneem
En met de grote sprongen die ik maak, ben ik alweer 10 stappen verder en besef ik me welke skills hij eigenlijk nodig zou hebben om niet meer afhankelijk te zijn van het beloofde land die hulpverleners zeggen te kunnen geven maar niet hebben.

En welke skills nodig zijn om zijn eigen beloofde land te kunnen gaan voelen, zien en creëren. Zijn eigen toekomst te kunnen gaan bepalen, en zijn leven te gaan leiden zoals voor hem goed is.

De vraag die alles duidelijk maakte
Ik overzie alles. Ik overzie mezelf, met mijn eigen geschiedenis en ontwikkeling(en), en het is deze vraag die me duidelijk maakt wat ik te doen heb wil ik mijn zoon de kansen geven die ik niet had: Wat wil ik NIET dat mijn kinderen van mij overnemen?

Welk gedraag toon ik nu in mijn rol als ondernemer, die meer raakt dan alleen mijn business omdat ik ze als mens en moeder onbewust doorgeef?

Wat zou ik willen dat ze overnemen?
Wat had ik nodig gehad, en mis ik nu nog, wat me zoveel meer had kunnen brengen en voor me had kunnen betekenen als ik kijk waar ik nu sta in mijn bedrijf en als ondernemer zijnde.  

En met deze vraag werd het me compleet helder wat ik te doen heb omdat ik nu eenmaal diegene ben die het ze nu nog kan leren en voordoen. Het ze kan doorgeven. Mits ik bereid ben om het zelf te gaan leren en te gaan doen.

Je kinderen leren door naar jou te kijken
Mijn zoon leert niet van school, dat was me al heel vroeg duidelijk. En wat hij daar leert, heb ik erg weinig te zeggen over. Heb jij weinig te zeggen over. Wat we ons alleen vaak niet voldoende realiseren, is dat hij ook alles van jou als ouder leert. Jij bent het voorbeeld. Jij laat het gedrag zien. En kinderen nemen dat over.

Choose your battle…
Gaat je energie, tijd, aandacht naar het beloofde land daar buiten je huis waar het niet werkt, of naar jezelf en het beloofde land wat jij kan zelf kan creëren, laten zien en voorleven aan je kind?Waar wil je dat hij het van afkijkt en overneemt? Wat ga je doorgeven, en wat wil je dat je doorgeeft?

Mijn rol als ondernemer, is ook mijn rol als moeder
Wat ik van mezelf tolereer als ondernemer omdat ik me ergens kleiner houd, iets nieuws te spannend vind, of angst laat bepalen waar ik ga staan, is niks anders dan een afspiegeling naar wie ik kan zijn in mijn rol als moeder. Ook al dacht ik van niet.

Wat geef jij niet door, wat je kind juist wel nodig heeft?
Waar plaats jij hem nog buiten jezelf als persoon, terwijl je hiermee je kind wat ontneemt? Of je medemens het ontneemt? Of je klant? Wat als het niet gaat om wat je doorgeeft, maar wat je niet doorgeeft?