Het doet pijn.

Het doet pijn als je vele malen afgewezen en afgerekend bent in je leven, je daarna volledig aanpast, je vervolgens op ruim volwassen leeftijd voor jezelf kiest en gaat staan – en je wordt dan volledig afgebrand.

Daar gaat deze blog over.

Niet over wie me wat aandeed, trouwens. Maar hoe ik daarmee deal. Lees even door.

Het verhaal is rauw en kwetsbaar. Ik ben enorm geraakt en gekwetst. Niet vorig jaar, of paar maanden geleden. Zelfs geen weken. Nu.

Wat je moet weten om deze blog te begrijpen, is dat ik vroeger vaak ben afgewezen en afgerekend op wie ik ben. Ik voelde dat ik anders was, en dat gaf voor mij al het gevoel van afgewezen worden omdat ik er niet tussen paste. Maar ik ben ook zeker afgerekend op mijn intensiteit. Mijn aanwezigheid.

Mijn zijn dus.

En hoewel ik mijn hele leven geprobeerd heb om die kracht de nek om te draaien, bleef het er zijn. En daarmee ook het er niet tussen passen. Ik paste niet.

Ik moet meer waard zijn

Jaren geleden heb ik besloten dat mijn leven meer waard was dan ik toen voelde. Dat ik meer waard was. En ben ik gaan stoppen met me constant aan te passen, en heb ik gekozen om ‘no matter what’ compromisloos mezelf te kunnen zijn. 

Dus ik sta. Ik leef. Ik ben wie ik bedoeld ben te zijn.

Daarmee help ik mijn klanten.

Dus zo communiceer ik ook: compromisloos mezelf, én gericht op de klanten die mijn diensten nodig hebben.

Terug naar Nu

Nu je dat weet, neem ik je mee naar ‘nu’.  Ik zit in een kwetsbare situatie. Een intens verdrietige en pijnlijke situatie die al langer duurt dan ‘eventjes’. Ik en mijn zielsmaatje kunnen al langere tijd niet meer samen zijn. De klappen van het leven, zoals we die allemaal kennen en genadeloos zijn, hebben hem te hard geraakt. 

De onverwachte genadeloze klap

Anderen om ons heen, hoe nabij ook, kennen de ins en outs van ons verhaal niet. Toch voelen ze zich betrokken en vormen ze zich er een beeld van. En helaas heeft iemand in onze omgeving besloten zich een beeld over mij te vormen op basis van mijn communicatie (die gericht is op mijn klant, niet op mijn privé-omgeving!) en mij op basis daarvan zwart te maken bij mijn zielsmaatje.

Mijn zielsmaatje en ik zijn geshockt. Tot in de ziel geraakt en gekwetst. Zo negatief was het. Zo bizar.

De inhoud raakt iets anders

Eén van de dingen die mij raken, is dat deze persoon tot dit oordeel over mij is gekomen door wat hij zag van me. Hoe ik – voor mijn volgers – praat over hoogbegaafdheid. Wat ik zeg, en waar ik voor sta. Hoe ik mezelf laat zien, en de positie die ik durf in te nemen. 

Hij komt op – basis van de bekende clichés en misvattingen –  tot de conclusie dat ik, samenvattend, niet deug. Dat baseert hij bijvoorbeeld op de vraag:  hoe kan iemand zich hoogbegaafd noemen met zoveel spelfouten, taalfouten en grammaticafouten? 

Hij heeft besloten dat ik daarom de persoon niet kan zijn die het waard is. Dat ik niet goed genoeg ben. Sterker nog, dat ik slecht ben. 

Wat het met je doet

Als je dit herkent uit een soortgelijke situatie die je zelf hebt meegemaakt en waarin er over jou werd geoordeeld,  dan zal je veel woede voelen richting de persoon die zo het oordeel over je heen gegooid heeft.

Het kan anders

Maar ik daag je uit om het anders te gaan doen!

Zoals ik het na de eerste schok omdraaide en het anders ging benaderen. 

“Maar Riejanneke, dit is toch volledig normaal om dit zo te voelen?”

Richt je op jezelf

Ja, maar richt je gevoel niet op hem. Richt je gevoel op jezelf. Waarom raakt het je zo? Wat gebeurt er echt met jou en je emoties, wat vertellen ze je nog meer?

Als iets mij pijn doet, duik ik de pijn in zonder hem te willen ophangen aan een haakje buiten mezelf. En ja deze persoon was absoluut de trigger om de pijn te activeren, maar ik ben en blijf diegene die bepaalt of hij me kan raken. 

Bepaal zelf de waarde

Ik zelf hang de waarde op aan zijn woorden en ben verantwoordelijk voor wat het met me doet.

Waarom kan hij mij raken? Is hij dan zo belangrijk voor me dat ik enorme waarde hecht aan zijn woorden? 

Is hij belangrijk genoeg?

Nee. 

Dus waarom raakt het me?

Het raakt omdat het gaat om zijn oordeel. Zijn oordeel is het oordeel dat mij vaker geraakt heeft in mijn leven. Op de momenten dat het er wel toe deed. Het me wel kon raken. En niemand me daarin kon opvangen, en ik het zelf nog niet kon begrijpen of dragen.

De pijn vertelt het me

Ik laat alle emoties toe. En nadat ik de eerste emoties langs ben gegaan waarbij mijn hoofd er graag wat van vindt richting de persoon die het lijkt te veroorzaken, sta ik stil bij wat ik zelf veroorzaak. De pijn die er is, en me precies kan vertellen wat er daadwerkelijk speelt.

Waar past het je

Wat leeft er blijkbaar nog zo enorm voor me, dat het het me zo kan raken. Waar mag ik nog meer voor mezelf kiezen en besluiten dat niet iedereen daar bij past. Of zullen we maar zeggen, niet meer bij past? Want waar ik eerder niet tussen paste, pas ik nu wel heel goed bij mezelf. En tja, daar zal niet iedereen meer bij passen. 

En gezien dit soort reacties, is dat meer dan oké. Want op geen enkele manier past me dit meer. 

Pas jij bij jezelf?

Weet jij wat jou past, en nog belangrijk, wat niet? Als je niet voldoende weet waar het jou niet (meer) past, ga je je aanpassen. Nog één keer ga ik je precies vertellen hoe je dit kan doorbreken met mijn Masterclass ‘Leven zonder de handrem erop: stop met aanpassen en ga leven als je hoogbegaafde zelf!’: