Dit is een shout-out naar al onze hoogbegaafde kinderen!

Voor het laten zien van hun alertheid en scherpte vanaf hun geboorte! 

Voor het tonen van zoveel vroegtijdige ontwikkelingssignalen!

Voor het niet volgen van de lijntjes in het boekje, en het altijd anders doen!

Voor het ontsporen omdat ze niet passen!

Het is dinsdagochtend, als ik mijn werkdag start en mijn telefoon open om te kijken naar de binnenkomende social media van mijn zakelijke accounts. Het eerste wat ik onder ogen krijg, is een herinnering aan een foto van 1 jaar geleden; mijn dochter 1 week oud! Ze grijpt me weer vast met haar blik, en ondanks dat het ‘maar’ een post met daarin een herinnering is krijg ik weer het gevoel dat dit kind alles ziet en recht door me heen kijkt. Dwars door mijn ziel, recht in mijn hart. Alles weet ze.

Ik deel dit diezelfde dag nog met mijn volgers op Instagram, en dan barst het los…

Zoveel herkenning! Zoveel foto’s die ik toegestuurd krijg en waar erkenning ontstaat! Zoveel intense moederlijke reacties en liefde komt via het ethernet naar me toe. Op de vraag of ze dan al mijn kinderen willen zien in hun ‘vroegsignalering’ krijg ik zoveel ‘ja’s’ dat ik de volgende ochtend start met delen.

Naast de foto’s deel ik de informatie: Het hoofdje al omhoog kunnen houden en alles willen zien + volgen. Het vroege glimlachje dat geen reflex-lachje is. Het kunnen omrollen binnen enkele weken. Het opslurpen van je omgeving en niks willen missen… En ga zo maar door.

Ik weet nog dat ik de opmerking kreeg dat ik toch echt het hoofd van mijn baby moest vasthouden, dat hun nek nog niet sterk genoeg is, en dit niet zoveel mocht ‘testen/trainen’. En ondertussen werd mijn zoon pislink omdat hij rond wou kijken en niet door mij tegen gehouden wou worden.

Het is altijd afgedaan als ‘dat is een vroege’, of ‘nou handig toch, hoef je je daar geen zorgen om te maken’.

Wacht maar. Want die zorgen zijn echt wel gekomen, maar niet op dat soort ontwikkeling.

Nee, ze volgden dus niet de ‘sprongen’ of ontwikkelingsfasen van het CJG. Net zoals ze niet de leerlijn van het onderwijs kunnen volgen.

Nee, we hadden geen zorgen mbt hun vroege ontwikkeling, wel in de overprikkeling ervan en het niet kunnen slapen.

Nee, dit zijn niet de ‘simpele tevreden baby’s die je ‘zomaar’ kan wegleggen.

Dit zijn de baby’s waarvan men zegt ‘zo he, die kijkt helder en alert’. De baby’s die ‘echt wakker’ zijn. De baby’s die al meer zien dan de meeste denken.

De baby’s die buiten de lijntjes en kaders niet gezien worden in hun zeer vroege ontwikkeling.

En deze baby’s, gaan zich uiteindelijk laten zien en horen binnen diezelfde lijntjes en kaders, omdat het niet past. Omdat ze zich te veel moeten inhouden.

Het punt van ontsporen. Wat eigenlijk niks anders is dan met je gedrag een weg vrij te maken waarbij je niet door het hoepeltje hoeft te springen.

Het punt van ontsporen, is voorbij het punt waarop vroegsignalering nog kan plaatsvinden. Het punt waarop ze niet opvallen juist door de vroegtijdige ontwikkeling (daar vallen we niet op), maar ze op gaan vallen door het gedrag. Door de ontwikkeling die ze mogelijk NIET willen doormaken en aan mee willen werken, omdat het niet aansluit.

Het is dus te laat. 

Maar nooit te laat om het te zien en er echt naar te luisteren beste ouder! Het te gaan begrijpen. Het enige wat zij vragen, is om begrepen te worden. Erkenning te krijgen. Iemand die ze echt ziet, echt naar ze luistert.

En ik weet dat we dit willen, maar soms nog niet kunnen omdat zij onze spiegels zijn.

Dus als zij ontsporen om ons iets duidelijk te maken, waar ben jij in je leven ontspoort en mag er iets duidelijks gaan worden?

Waar voel jij nog dat je eigenlijk niet goed genoeg jezelf kan zien voor wie je echt bent? Luister je naar eigen gevoel of naar al die stemmetjes in je hoofd die jou klein willen houden?

Onze kinderen willen begrepen worden. Dit kan alleen als er echt naar ze geluisterd wordt en ze gezien worden voor wie ze echt zijn (en vooral wie ze NIET zijn). Ze erkenning voelen. Een kind is afhankelijk van de volwassenen nog hierin. Van jou dus!

En jij kan het niet meer afhankelijk van de ander maken. Jij bent de volwassene zelf.

Begrepen willen worden? => Begint bij Jezelf echt kunnen begrijpen

Gezien & Gehoord voelen? => Jezelf kunnen zien voor wie je echt bent, wat je kan, en luisteren naar je eigen stem. Je innerlijke weten, je gevoel en je intuïtie kunnen horen.

Erkenning willen krijgen? => Geef jij jezelf wel de erkenning die je verdient? Je wilt helemaal niet dat je afhankelijk word van de ander of je erkend word. Je wilt dit zelf kunnen! = Erken jezelf

Doe jij het werk, dan geef je het automatisch door aan je kinderen. Jij word voor hun de betrouwbare in dit geheel. En ja, dit mag ook al beginnen bij terugkijken naar wat je eigenlijk allemaal al gezien hebt bij je kinderen. En bij jezelf.

Want die blik hebben ze niet zomaar van iemand. Kijk maar eens in die spiegel. Zie je dat jij ook meer weet? Meer (aan)voelt? Alles (door)ziet?

Dan herken je deze ook, en verwacht ik de bevestiging hierop terug in een reply!

“Je kijkt recht door me heen”

“Je kijkt boos” of “Kijk eens wat vrolijker”

Onze ogen zeggen het. Onze ogen zien het. Onze ogen weten het. 

En wij zien het in onze kinderen. En mogen het nu gaan zien in onszelf.