De tijd begint te dringen

Het is 19uur ’s avonds zegt mijn horloge, en ik besef dat de beslissing nu echt genomen moet worden.

Ik draai mijn hoofd om en kijk hem nog eens aan. Mijn hart breekt. Het klopt niet. Hij hoort dit niet mee te maken en te moeten dragen. Keer op keer. 

 

Met tijd komt raad telt niet deze keer

Ik krijg terug naar mijn horloge en stel mezelf de vraag: Waar wil ik nu mijn prioriteit leggen in het aankomende uur? Ik weet dat ik met gemak te allen tijde kan presteren. Ik schakel zo om. Daar ligt het niet aan. 

 

Maar is dat wat ik wil? 

Nee, voor mij ligt de beslissing nu op het effect van mijn keuze op hem, en op mij. Wat wil ik hem meegeven? Wat wil ik mezelf hierin meegeven?

 

Mijn besluit is genomen. 

Tot hier en niet verder. Ik annuleer mijn aankomende geplande Q&A met mijn groep, en trek mijn zoon in mijn beschermende armen en zeg het hem nogmaals duidelijk: Het is niet jouw schuld. Jij faalt niet. Het systeem faalt.

 

Ik trek de grens

En maak dat maar eens duidelijk en geloofwaardig als je zoon voor de 3e keer in zijn korte leventje psychisch uitvalt omdat hij zo ontzettend zijn best gedaan heeft om het vol te houden en het beeld van zichzelf goed te houden voor je omgeving. 

 

Al dagen ben ik bezig met deze vraag: Tot hoe ver mag het gaan?

 

Tot hoe ver mag het gaan dat iets beschadigend werkt?

Tot hoe ver mag het gaan dat het jou ziek maakt?

 

Bepaal jij die grens?

Een oud klant van mij heeft al jaren moeite met zichzelf kunnen zijn en haar plek vinden bij werkgevers. En toen ik afgelopen zomer even polste hoe het nu met haar is, kwam het bericht dat ze toch volledig uitgevallen is in een burn-out en ziek uit dienst is gegaan.

 

Hoe de grens komt

Ik werd er boos en zeer verdrietig van. Hoe kan het dat we daar oké mee zijn?

Dat wij, de mensen met grote potentie die niet binnen de lijntjes van de maatschappij passen, net zo lang doorgaan totdat we uitvallen. Hoe kan het dat we al het schadelijke hiervan moeten dragen en nog mogen gaan oplossen ook. Hoe is het mogelijk dat we het zelfs kunnen zien als een oplossing! Want ik weet dat velen dan in ieder geval het gevoel hebben dat zij er alles aan gedaan hebben en dat dit blijkbaar moest gebeuren om eruit te kunnen komen…

 

De grens had eerder moeten zijn

Maar voordat je bij dit punt bent gekomen van uitvallen, dus echt de fase van beschadigd zijn en er ziek door geworden zijn, is er al veel meer gebeurd waar jij zelf wel degelijk verantwoordelijk voor bent.

 

Tot hoe ver mag het gaan dat jij je blijft inhouden?

Tot hoe ver mag het gaan dat jij je blijft aanpassen?

Tot hoe ver mag het gaan dat jij overtuigd blijft dat jij het moet oplossen en niet mag opgeven?

Tot hoe ver mag het gaan dat jij je beeld over jezelf kapot laat gaan? Dat je gaat geloven dat het aan jou ligt?

Tot hoe ver mag het gaan dat je constant te dealen hebt met de teleurstellingen hierin die veroorzaken dat je je eigenwaarde kwijt raakt?

 

Tot hoe ver ga jij?

Tot hoe ver mag het gaan voordat jij echt de grens trekt? Waar kan jij het nog uitleggen en verantwoorden aan jezelf?

 

Tot hoe ver zou je moeten gaan?

Doe jij wat je te doen hebt voor jezelf? Of zoals in mijn geval, voor je kind?

 

Die grens betekent: kunnen zijn wie je bent

Ik kan er alleen staan voor mijn kind, als ik zelf kan staan. Hij kan het niet dragen, als ik het niet kan dragen. Doordat ik constant laat zien waar ik voor sta, en mezelf hierin steeds sterker maak, kan hij op mij rusten. Maar eerst moest ik op mezelf kunnen rusten. Kan jij dat?

 

Echt jezelf kunnen en mogen zijn vormtal de grens

Op jezelf kunnen rusten, is op jezelf kunnen vertrouwen en bouwen. Is weten wat jij te doen hebt voor jezelf en in wie je echt bent. En daarom haarscherp de grenzen kunnen zetten in je leven die het mogelijk maken om 100% compromisloos jezelf en ongetemd je krachtige zelf te kunnen zijn. 

 

En het geeft het mooiste resultaat: Jezelf zijn en thuis voelen in je eigen leven.

 

Diezelfde les kreeg mijn zoon die avond nog

Ik annuleer de Q&A, en ga naast mijn zoon zitten. Hij draait zich om en zegt tegen me: 

 

“Mam, wat heeft het voor zin? Wat ik ook doe, hoe hard we ook elk jaar weer proberen, ik blijf toch uitvallen. Dus wat we nu ook doen, volgend jaar gebeurt het toch weer? Ik kan het niet goed doen of hier uitkomen”

Ik kijk hem aan, en vraag hem of dat is hoe hij zich graag wil voelen en naar zichzelf wil kijken. Hij kijkt me vragend aan en blijft stil. Ik leg hem uit, dat het niet gaat om het resultaat van hem in het onderwijssysteem waarin hij toch niet past. En dat het een gegeven is en zal blijven dat het hem nooit van nature goed af zal gaan of hem een goed gevoel zal geven. En dat vechten en volhouden geen zin heeft.

 

Wat tegen je werkt, kan voor je werken

Maar dat hij wel vele kansen krijgt waarin hij zichzelf enorm goed kan leren kennen, en ontdekken wat niet voor hem werkt. En dat hij nu al de mogelijkheid heeft om zichzelf enorm te ontwikkelen in het leren stellen van je eigen grenzen, en doen wat goed voor jezelf is. En niet andersom: in wat goed voor de ander of het systeem  is.

 

Als ik hem vraag of hij geluisterd heeft naar de eerste momenten waarop het al niet meer goed voelde, geeft hij toe dat niet gedaan te hebben. Hij wou zo graag het beeld dat men van hem heeft goed houden, dat hij het masker ophoudt en volhoudt. Volhoudt totdat het hem afbreekt, en hij opnieuw ontspoord raakt in zijn leven. Ontspoord met alle gevolgen van dien waar hij dan mee te maken krijgt en ze ook nog eens te dragen heeft. 

 

De stekker er eerder uit trekken

Ik vraag hem, hoe het voor hem geweest was als hij bij de eerste slechte momenten had kunnen voelen en zeggen; Nee, ik wil dit niet. Dit werkt niet voor me. Ik doe niet mee en verwacht dit niet van mezelf. Ik heb het anders te doen.

 

Zijn antwoord: “Bevrijdend!”

Mijn antwoord: “Lieve schat, je mag nog beter gaan leren je grenzen te stellen en voor jezelf te gaan kiezen.”

 

En jij, lieve schat?

Mijn zoon heeft de rijkdom deze lessen al te mogen ontvangen in zijn tienerjaren.

Jij en ik hadden dat niet. 

Ondertussen heb ik alle levenslessen gehad hierin, en kan ik jouw briljante mentor zijn. 

En nu gaat het om deze vraag: Tot hoe ver wil jij nog gaan? 

Als je wilt dat het nu stopt, boek dan vandaag nog een gratis call met mij in en ik geef je 3 tips hoe je dit kan stopzetten zodat het voor je mag gaan werken ipv dat het tegenwerkt wat het nu doet.

Vul het formulier in voor een gratis call: