En toen bleef ik het deze keer akelig stil op mijn gepubliceerde blog…

Het zinnetje wat we thuis dan altijd op dit soort momenten gebruiken, wanneer iets compleet anders loopt dan je dacht, is: “What Happened?!”

Hierdoor ga je nadenken over; wat heb ik gedaan en niet door gehad waardoor het ineens anders is gegaan?

“What did I do? What went wrong?”

Dit is nou een perfect voorbeeld van ‘de pijnlijke eerlijkheid’ als zijnskenmerk, gecombineerd met ‘de hoge zelfreflectie’ vanuit onze basishouding van ‘kritische ingesteldheid’ die actief aan het werk is bij me, en die ik heel graag enorm actief inzet in alles wat ik doe en laat in mijn eigen leven en dus ook mijn eigen werk.

zijnsluik

Een week geleden heb ik een blog geplaatst waarbij er iets van mijn hart moest. Als je hem niet gelezen hebt wil je dat nu even eerst doen:

In deze blog ben ik gewoon rete eerlijk geweest. Met als reactie doodse stilte, waar ik normaal toch echt her en der best wat reacties krijg op mijn blogs. Wat bij mij dan toch altijd even de twijfel laat komen en het moment van bezinning; ben ik niet te belerend en fel geweest, te eerlijk, te duidelijk, te direct, te heftig, te confronterend, te hard, te… te….te….te…

Ho Stop! Heb je het door? Hoe makkelijk het gaat om direct weer de twijfel bij jezelf te trekken en het te gooien op je “Te’s”? En dan vooral te geloven dat je het daarom echt niet kan, want dan word je “te”.

Deze stemmetjes in je hoofd zijn walgelijk en onwijs destructief. En voor mij heel makkelijk om te stoppen omdat ik het levensveranderende besluit heb genomen om mijn “te” niet meer aan het stuur te laten staan in wat ik te doen heb en wie ik wil zijn.

Ik krijg vaak te horen dat ik dan zo inspiratie bron bent. Dat men het zo fijn vind om mij zo te zien en te horen. Hoe ‘unapologized’ ik mezelf kan zijn en ervoor ga staan.

Maar weet je dat ik ervoor ga staan, omdat ik voor jou ben gaan staan? Ik ben jou geweest. Ik weet echt wat de keerzijde van de medaille is, en ik hoor deze nog elke dag terug in alle sessies met mijn klanten en gesprekken met jullie.

En omdat ik zo donders goed weet wat deze keerzijde is, ben ik juist diegene die ook besloten heeft om altijd de pijnlijke eerlijkheid over te brengen zonder nog ooit me te voegen naar de stemmetjes van “te”, omdat ik weet dat jij het nodig hebt om te horen en ik de persoon mag en wil zijn die het jou kan geven. Die het kan dragen.

Welke persoon moet jij gaan zijn om jouw “te” te dragen?

Deze ochtend nog, in een sessie met een nieuwe klant die ik nog nooit gesproken had, kwamen alle duistere pijnlijke keerzijdes van deze medaille aan het licht:

• Ik zou zo graag wat waardering willen krijgen
• Ik zou zo graag een keer begrepen willen worden
• Ik zou zo graag erbij willen horen
• Ik zou zo graag me beter willen voelen over mezelf
• Ik heb echt de ander nodig om me gezien te voelen
• Ik heb echt de ander nodig om te weten dat ik er toe doe. Dat ik goed genoeg ben
• Ik zou zo graag wat erkenning willen krijgen

En hiervoor zijn we zo enorm bereid om ons zelf volledig aan te passen, in de hoop dat bovenstaande zich dan niet meer voordoet. Je niet meer te maken hebt met die constante twijfel, onzekerheid in jezelf en je negatieve en slechte zelfbeeld.

En als je nu denkt dat dit een instabiel, uitgevallen en compleet vastgelopen persoon is. Nee, dit is gewoon iemand die een geweldig gezin heeft en runt, een eigen bedrijf heeft, grootste projecten gedraaid heeft, met een groot sociaal leven. Die voor de buitenwereld succesvol lijkt, maar zich alles behalve dat voelt.

Snap je dat daar de oplossing niet ligt? Je kan van alles inrichten en oprichten (bewijsdrang najagen), maar als jij jezelf er niet in kan waarderen en je eigenwaarde in handen van de ander ligt, zal het nooit iets gaan doen en betekenen voor je.

Als jij niet bepaalt wanneer je een succes voor jezelf bent, wie dan wel wetende dat je 1 van de 50 bent? Die andere 49 die je juist constant bevestigen dat ze je niet begrijpen en je al rete succesvol vind waar jij dat zelf niet voelt? Kies het juiste referentiekader. En dat kader ben jij eerst. Jij hebt je daar oke en veilig te voelen, jezelf daar te waarderen, zodat je weer de juiste beweging naar buiten kan maken en niet vanuit een tekort en behoefte die ingevuld moet worden door de ander.

Kan je je voorstellen hoe het echt voelt als jij jezelf waardeert? Dan pas is het mogelijk dat de juiste mensen op je af komen die jou überhaupt kunnen waarderen.

In mijn gratis masterclass ga ik je precies laten zien hoe jij jezelf eerst serieus moet gaan nemen, en het referentiekader binnen in jezelf kan vormgeven zodat je gaat stoppen met het onbewust aanpassen overal.

In mijn workshop die ik speciaal geef in en voor de week van de Hoogbegaafdheid laat ik je volledig beleven en voelen wat er door jezelf eigenlijk verlangt om gewaardeerd en gezien te worden. Je gaat werkelijk ervaren dat als je gezien en gehoord wilt worden, waar dat begint en waar het je nu nog niet gelukt is (En ik laat het je dus wel lukken in 2 uur!)

En wat je sowieso krijgt, en ik je garandeer, is een enorme inspiratiebron die jou gaat aanzetten en je weer laat hopen dat het wél mogelijk is om te stoppen met je constant aan te passen op je “te’s”. Wat is je dat al waard? Ik ben enorm graag de persoon die dit kan dragen om jou het te laten zien en voelen.