Dat bericht kreeg ik bijna direct nadat ik haar was gaan bellen en toen er opgenomen werd “hallo” had gezegd en “wat fijn dat het nu even lukt om elkaar te spreken”

Het begin van dat telefoontje
De enige zin die ik nog eerder hoorde, was; “Ja, het is me eigenlijk al duidelijk geworden dat deze samenwerking absoluut niet voor mij gaat werken”

“Oh, oke”. Was toch even het eerste wat ik dacht.

Geen uitleg, maar afwijzing
Ik dacht namelijk dat ik belde om even af te stemmen waarom ik 1,5 uur voorstelde aan tijdbesteding van ons overleg. En niet om ineens te gaan horen dat ik blijkbaar niet functioneer naar haar verwachtingen van de samenwerking.

Onverwachte stilstand
Ik liep op dat moment in het bos, en stond letterlijk even stil terwijl ik dacht “wat gebeurt me nu?”.

Snel schakelen
En zoals je vast wel zal herkennen, kan ik enorm snel schakelen en besefte me wat hier gebeurde, en dat dat meer dan oke was.

Eerste mogelijke reactie
Nou kon ik natuurlijk boos, woedend, gefrustreerd, geïrriteerd, verdrietig, defensief etc etc reageren omdat ik gewoon keihard zonder aankondiging of uitleg, en al helemaal zonder aanloopperiode, afgewezen werd en buiten spel gezet raakte. Met andere woorden, vanuit emotie en oud zeer reageren omdat ik dit al zo vaak heb mee moeten maken.

Er speelde meer, ik voelde het
Maar ik luisterde naar haar stem, en voelde haar emotie, en die vertelde me alles.

Ik ben namelijk niet geschikt voor iedereen, en heb al vaak meegemaakt dat men op mijn energie en aanwezigheid zich ongemakkelijk voelt. Helemaal als ik leiderschap over mezelf neem in wat voor mij het beste werkt.

Kiezen voor de ander, of kiezen voor jezelf
Daarnaast heb ik allang geleerd, dat ik niet met iedereen hoef te matchen. En belangrijker nog; dat ik niet iedereen leuk vind, en mezelf daarvoor hoef op te geven. En waar ik eerst nog dacht, dat dit onder hoogbegaafden wel mee zou vallen, heb ik de harde les al gehad dat ik ook daar lang niet iedereen leuk vind. En zij mij ook niet, zoals nu weer blijkt ;-).  Het geeft je de uitnodiging om te gaan kiezen voor jezelf.

Leven vraagt om kiezen voor jezelf
Sterker nog. Je moet kiezen voor jezelf. Had ik dit nooit gedaan, dan was ik niet verder gekomen dan mijn burn-out, Bore-out en depressieve perioden. Ik moest kiezen voor mezelf. Toen, maar zeker ook nu weer.

Kiezen voor minder heet ‘overleven’
Anders moet ik op 20% van mijn kunnen gaan functioneren en dat trek ik simpelweg niet. Wil ik dat voor elkaar krijgen, moet ik mezelf aan de kant schuiven en ernstig aanpassen. En dat trekt me enorm leeg, verlaagt me zelfbeeld omdat ik niks voorstel voor mijn gevoel, en daagt me nergens uit omdat te kunnen groeien.

Het raakte haar
Wat ik hoorde in haar stem en de emoties die ik daarin voelde, was dat dit meer voor haar betekende dan alleen ‘iets opzetten’. Dat het mogelijk raakte op haar zingeving momenteel.

Het deed meer dan zij wist
En dat ik van alles triggerde bij haar zonder dat ze zich zelf hiervan bewust was. Waar ze zich wel van bewust was, dat ze gespannen werd bij mijn aanwezigheid en positie in de samenwerking.

Wat is het waard? Wat ben jij waard?
Al lang geleden heb ik besloten niet in iemands ruimte te blijven als dit gebeurd. Wat ik daarvoor zou moeten laten en opgeven om dat te kunnen, is het me namelijk niet waard. Ik bereik er niks mee voor mezelf, behalve dat ik gefrustreerd en geïrriteerd ga raken omdat die persoon wel constant in mijn vaarwater zit. En hoe eerlijk is het om dit jezelf aan te doen als je je hier bewust van bent?

Je bent niet verantwoordelijk voor de ander
Ik weet dat zij zich niet bewust is van de werkelijke oorzaak van haar eigen spanning en waarom ze problemen ervaart met mij. Echter is dat haar proces en mag het niet mijn probleem worden. Daar leen ik me niet voor.

En dat maakt dat ik ook niet in haar vaarwater ga zitten.
Je bent wel verantwoordelijk voor jezelf

Dus ik zeg, terwijl ik stil sta midden in het bos en ondertussen naar de boomtoppen boven me kijk; “Ik vind het oprecht spijtig dat jij voor deze uitkomst kiest, en ik ga je de ruimte geven die voor jou zo belangrijk is. Ik wens je al je passie toe hiermee, en gun je dat het je mag brengen wat je erin verlangt.”

Ik hang op, krijg een grote grijns, en denk:
“Yes! Het is me weer gelukt! Ik ben uit een samenwerking gegooid!”

Het is een bevestiging van wat er gebeurt als ik me niet meer aanpas of inhoud; 100% unapologized jezelf zijn, door zo dichtbij jezelf te blijven!

De consequenties zijn er altijd
En ja, daar zullen mensen op reageren.
Maar liever dat dan dat ik het elke keer doe door me altijd maar aan te passen en in te houden. Wat jij?

Mijn leven, mijn eigen koers
Ik vervolg mijn route door het bos, en besluit nog iemand te bellen.
Ik bel diegene op waar ik juist heel goed op ga, die mij wel aankan, en ik herhaal mijn gedachte hardop tegen hem; “Yes! Het is me gelukt! Ik ben uit de samenwerking gegooid! Nog eerder dan we beiden verwacht hadden”

En vanaf nu gaan hij en ik samen verder…